1909 – w Wiedniu obradował IX Zjazd Polskiej Partii Socjalistycznej, na którym z inicjatywy Józefa Piłsudskiego, podjęto uchwałę, iż najważniejszym aktualnym zadaniem partii jest wspieranie działań mających na celu bezpośrednie, techniczne przygotowanie ludu pracującego do walki zbrojnej. 

1906 – udany zamach Organizacji Bojowej PPS na tymczasowego generał-gubernatora guberni warszawskiej Mikołaja Wonlarlarskiego.

1914 – Cesarska i Królewska Naczelna Komenda Armii wydała rozkaz o utworzeniu Legionów Polskich. Miały one składać się z dwóch Legionów: Zachodniego w Krakowie, nad którym dowództwo objął gen. Rajmund Baczyński oraz Wschodniego we Lwowie pod komendą gen. Adama Pietraszkiewicza. W każdym Legionie planowano utworzenie dwóch pułków piechoty oraz dwóch do trzech szwadronów kawalerii. Do Legionów mogli wstępować Polacy z terenu zaboru austriackiego, niepodlegający obowiązkowi służby wojskowej w CK Armii oraz ochotnicy z zaboru rosyjskiego. Zaciągowi do Legionów towarzyszyła niezwykła ofiarność społeczności polskiej, przeznaczającej na ich potrzeby pokaźne sumy pieniężne, określane mianem „daru narodowego”. Znaczne środki finansowe na rzecz Legionów przekazały specjalnymi uchwałami rady miast Krakowa, Lwowa, Tarnowa, Bochni. Zbiórkę pieniędzy prowadziły także polskie środowiska emigracyjne (m.in. Komitet Obrony Narodowej z Chicago).