W Katedrze Polowej Wojska Polskiego zmarłą Barbarę Otwinowską, ps. „Błękitny Witek”, „Baśka”, pożegnała w piątek (26 stycznia) rodzina, przedstawiciele władz państwowych oraz szef Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych Jan Józef Kasprzyk.

Łączy nas dzisiaj wszystkich ogromne poczucie wdzięczności za to, że mogliśmy wzrastać, pracować, funkcjonować w cieniu pani profesor. Łączy nas poczucie wdzięczności również za jej niezwykłe świadectwo życia przepojonego cnotami wyniesionymi z domu rodzinnego i z wielkiej tradycji dziedzictwa naszych przodków – powiedział podczas mowy pożegnalnej.

Jak zaznaczył szef urzędu, Barbarą Otwinowską kierowała cnota wierności oraz bezinteresownej służby. Była wierna Bogu i Polsce, stwierdził, i nosiła w sobie poczucie konieczności przywracania współcześnie etosu bezinteresownej służby wspólnocie, jaką jest Rzeczpospolita, bezinteresownej służby drugiemu człowiekowi. Czyniła to niemalże do końca swoich dni, ponieważ wiedziała, że te dwie cnoty: wierność i służba, są realizacją testamentu ojca naszej poezji Jana Kochanowskiego, którego dzieła przygotowywała do wydania, bo „jeśli komu droga otwarta do nieba, tym, co służą ojczyźnie, wątpić nie potrzeba” – przypomniał.

Możemy dziś przy trumnie pani profesor ślubować, że będziemy starać się przynajmniej realizować jej testament: „bądźcie wierni i służcie”, gdyż wtedy, parafrazując słowa naszego wielkiego wieszcza Juliusza Słowackiego, zostaniemy przerobieni ze zjadaczy chleba w aniołów. Pani profesor, dziękujemy za lekcję wierności i lekcję służby, którą teraz każdy z nas musi odrobić – dodał.

* * *

Barbara Otwinowska od stycznia 1943 r. działała w szeregach AK, używając pseudonimu „Błękitny Witek”. Brała udział w Powstaniu Warszawskim jako łączniczka, sanitariuszka i wartowniczka w Kompanii Sztabowej 100 (WSOP). Po upadku powstania została wywieziona na roboty do Zagłębia Ruhry. Wiosną 1945 r. powróciła do kraju.

28 maja 1947 r. została zatrzymana przez UB w związku ze śledztwem i procesem rtm. Witolda Pileckiego i jego współpracowników pod zarzutem udzielania pomocy Stanisławowi Kuczyńskiemu. Prokuratura Wojskowa wydała nakaz jej aresztowania 7 czerwca 1947 r. Przeszła śledztwo w MBP i na X oddziale przy ul. Rakowieckiej. Wyrokiem WSR w Warszawie z dnia 30 września 1947 r. oraz z dnia 21 października 1948 r. została skazana na 3 lata więzienia. Od maja 1949 r. była więziona w Zakładzie Karnym w Fordonie, skąd po odbyciu kary została zwolniona 7 czerwca 1950 r.

Została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym oraz dwukrotnie Medalem Wojska. W 2005 r. IPN uhonorował ją tytułem "Kustosz Pamięci Narodowej".