Preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że niepodległa Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, powojennej II Konspiracji Niepodległościowej, których zasługi były wcześniej przemilczane.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 roku w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego z okresu wojny obronnej 1939 roku, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby walczące w skład 1. lub 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej i uczestniczyła w walkach o niepodległość Polski w okresie II wojny światowej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe.
Art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład organizacji zbrojnych (np. w okresie Powstania Warszawskiego lub Drugiej Konspiracji Niepodległościowej).
Ustawa z 24 lipca 1999 roku wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (pełnionej po 8 maja 1945 roku, np. żołnierzy Wojska Polskiego uczestniczących po wojnie w walkach z UPA).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do własnych członków. W przypadku kombatantów niezrzeszonych w organizacji społeczno-kombatanckiej, do występowania z wnioskiem o mianowanie są uprawnieni właściwi terytorialnie wojskowi komendanci uzupełnień. W odniesieniu do weteranów posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą organami uprawnionymi do występowania z wnioskami są ataszaty wojskowe wchodzące w skład polskich placówek dyplomatycznych. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami) lub inne dokumenty potwierdzające służbę w polskich formacjach zbrojnych (w przypadku nieposiadania uprawnień kombatanckich).
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 roku.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 roku w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późn. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 140 ust. 6 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz.U. 2022 poz. 655). Wnioski o mianowanie w tym trybie winny być składane przez uprawnione organy, zgodnie z kompetencjami, wyłącznie do Departamentu Kadr MON (bez pośrednictwa Urzędu).
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma podstaw prawnych do występowania z wnioskami o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu 22 276 77 26 oraz 22 276 77 33.
Preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że niepodległa Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, powojennej II Konspiracji Niepodległościowej, których zasługi były wcześniej przemilczane.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 roku w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego z okresu wojny obronnej 1939 roku, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby walczące w skład 1. lub 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej i uczestniczyła w walkach o niepodległość Polski w okresie II wojny światowej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe.
Art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład organizacji zbrojnych (np. w okresie Powstania Warszawskiego lub Drugiej Konspiracji Niepodległościowej).
Ustawa z 24 lipca 1999 roku wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (pełnionej po 8 maja 1945 roku, np. żołnierzy Wojska Polskiego uczestniczących po wojnie w walkach z UPA).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do własnych członków. W przypadku kombatantów niezrzeszonych w organizacji społeczno-kombatanckiej, do występowania z wnioskiem o mianowanie są uprawnieni właściwi terytorialnie wojskowi komendanci uzupełnień. W odniesieniu do weteranów posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą organami uprawnionymi do występowania z wnioskami są ataszaty wojskowe wchodzące w skład polskich placówek dyplomatycznych. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami) lub inne dokumenty potwierdzające służbę w polskich formacjach zbrojnych (w przypadku nieposiadania uprawnień kombatanckich).
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 roku.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 roku w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późn. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 140 ust. 6 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz.U. 2022 poz. 655). Wnioski o mianowanie w tym trybie winny być składane przez uprawnione organy, zgodnie z kompetencjami, wyłącznie do Departamentu Kadr MON (bez pośrednictwa Urzędu).
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma podstaw prawnych do występowania z wnioskami o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu 22 276 77 26 oraz 22 276 77 33.
Preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że niepodległa Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, powojennej II Konspiracji Niepodległościowej, których zasługi były wcześniej przemilczane.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 roku w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego z okresu wojny obronnej 1939 roku, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby walczące w skład 1. lub 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej i uczestniczyła w walkach o niepodległość Polski w okresie II wojny światowej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe.
Art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład organizacji zbrojnych (np. w okresie Powstania Warszawskiego lub Drugiej Konspiracji Niepodległościowej).
Ustawa z 24 lipca 1999 roku wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (pełnionej po 8 maja 1945 roku, np. żołnierzy Wojska Polskiego uczestniczących po wojnie w walkach z UPA).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do własnych członków. W przypadku kombatantów niezrzeszonych w organizacji społeczno-kombatanckiej, do występowania z wnioskiem o mianowanie są uprawnieni właściwi terytorialnie wojskowi komendanci uzupełnień. W odniesieniu do weteranów posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą organami uprawnionymi do występowania z wnioskami są ataszaty wojskowe wchodzące w skład polskich placówek dyplomatycznych. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami) lub inne dokumenty potwierdzające służbę w polskich formacjach zbrojnych (w przypadku nieposiadania uprawnień kombatanckich).
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 roku.
style="text-align: justify;">Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 roku w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późn. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 76140 ust. 86 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzie Ojczypospolitej Polskiejzny (Dz.U. 2022 poz. 655). Wnioski o mianowanie w tym trybie winny być składane przez uprawnione organy, zgodnie z kompetencjami, wyłącznie do Departamentu Kadr MON (bez pośrednictwa Urzędu).
style="text-align: justify;">Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma podstaw prawnych do występowania z wnioskami o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe.
Na podstawie § 3. ww. rozporządzenia z dnia 30 kwietnia 2010 roku, mianowanie następuje z okazji świąt państwowych: Święta Narodowego 3 Maja, Święta Wojska Polskiego i Narodowego Święta Niepodległości oraz w uzasadnionych przypadkach również w innym odpowiednim terminie, który określa Minister Obrony Narodowej.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu 22 276 77 26 oraz 22 276 77 33.
Preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że niepodległa Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, powojennej II Konspiracji Niepodległościowej, których zasługi były wcześniej przemilczane.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 roku w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego z okresu wojny obronnej 1939 roku, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby walczące w skład 1. lub 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej i uczestniczyła w walkach o niepodległość Polski w okresie II wojny światowej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe.
Art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład organizacji zbrojnych (np. w okresie Powstania Warszawskiego lub Drugiej Konspiracji Niepodległościowej).
Ustawa z 24 lipca 1999 roku wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (pełnionej po 8 maja 1945 roku, np. żołnierzy Wojska Polskiego uczestniczących po wojnie w walkach z UPA).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do własnych członków. W przypadku kombatantów niezrzeszonych w organizacji społeczno-kombatanckiej, do występowania z wnioskiem o mianowanie są uprawnieni właściwi terytorialnie wojskowi komendanci uzupełnień. W odniesieniu do weteranów posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą organami uprawnionymi do występowania z wnioskami są ataszaty wojskowe wchodzące w skład polskich placówek dyplomatycznych. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami) lub inne dokumenty potwierdzające służbę w polskich formacjach zbrojnych (w przypadku nieposiadania uprawnień kombatanckich).
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 roku.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 roku w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późn. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 76 ust. 8 pkt 1 i 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioski o mianowanie w tym trybie winny być składane przez uprawnione organy, zgodnie z kompetencjami, wyłącznie do Departamentu Kadr MON (bez pośrednictwa Urzędu).
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma podstaw prawnych do występowania z wnioskami o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe.
Na podstawie § 3. ww. rozporządzenia z dnia 30 kwietnia 2010 roku, mianowanie następuje z okazji świąt państwowych: Święta Narodowego 3 Maja, Święta Wojska Polskiego i Narodowego Święta Niepodległości oraz w uzasadnionych przypadkach również w innym odpowiednim terminie, który określa Minister Obrony Narodowej.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu 22 276 77 26 oraz 22 276 77 33.
Preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że niepodległa Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, powojennej II Konspiracji Niepodległościowej, których zasługi były wcześniej przemilczane.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 roku w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego z okresu wojny obronnej 1939 roku, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby walczące w skład 1. lub 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej i uczestniczyła w walkach o niepodległość Polski w okresie II wojny światowej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe.
Art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład organizacji zbrojnych (np. w okresie Powstania Warszawskiego lub Drugiej Konspiracji Niepodległościowej).
Ustawa z 24 lipca 1999 roku wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (pełnionej po 8 maja 1945 roku, np. żołnierzy Wojska Polskiego uczestniczących po wojnie w walkach z UPA).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do własnych członków. W przypadku kombatantów niezrzeszonych w organizacji społeczno-kombatanckiej, do występowania z wnioskiem o mianowanie są uprawnieni właściwi terytorialnie wojskowi komendanci uzupełnień. W odniesieniu do weteranów posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą organami uprawnionymi do występowania z wnioskami są ataszaty wojskowe wchodzące w skład polskich placówek dyplomatycznych. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami) lub inne dokumenty potwierdzające służbę w polskich formacjach zbrojnych (w przypadku nieposiadania uprawnień kombatanckich).
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 roku.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 roku w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późn. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 76 ust. 8 pkt 1 i 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioski o mianowanie w tym trybie winny być składane przez uprawnione organy, zgodnie z kompetencjami, wyłącznie do Departamentu Kadr MON (bez pośrednictwa Urzędu).
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma podstaw prawnych do występowania z wnioskami o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe.
Na podstawie § 3. ww. rozporządzenia z dnia 30 kwietnia 2010 roku, mianowanie następuje z okazji świąt państwowych: Święta Narodowego 3 Maja, Święta Wojska Polskiego i Narodowego Święta Niepodległości oraz w uzasadnionych przypadkach również w innym odpowiednim terminie, który określa Minister Obrony Narodowej.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu - (0-22) 276 77 261-89-73, oraz 22 27661-8 7-447 33.
Preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że niepodległa Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, powojennej II Konspiracji Niepodległościowej, których zasługi były wcześniej przemilczane.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 roku w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego z okresu wojny obronnej 1939 roku, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby walczące w skład 1. lub 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej i uczestniczyła w walkach o niepodległość Polski w okresie II wojny światowej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe.
Art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład organizacji zbrojnych (np. w okresie Powstania Warszawskiego lub Drugiej Konspiracji Niepodległościowej).
Ustawa z 24 lipca 1999 roku wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (pełnionej po 8 maja 1945 roku, np. żołnierzy Wojska Polskiego uczestniczących po wojnie w walkach z UPA).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do własnych członków. W przypadku kombatantów niezrzeszonych w organizacji społeczno-kombatanckiej, do występowania z wnioskiem o mianowanie są uprawnieni właściwi terytorialnie wojskowi komendanci uzupełnień. W odniesieniu do weteranów posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą organami uprawnionymi do występowania z wnioskami są ataszaty wojskowe wchodzące w skład polskich placówek dyplomatycznych. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami) lub inne dokumenty potwierdzające służbę w polskich formacjach zbrojnych (w przypadku nieposiadania uprawnień kombatanckich).
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 roku.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 roku w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późn. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 76 ust. 8 pkt 1 i 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioski o mianowanie w tym trybie winny być składane przez uprawnione organy, zgodnie z kompetencjami, wyłącznie do Departamentu Kadr MON (bez pośrednictwa Urzędu).
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma podstaw prawnych do występowania z wnioskami o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe.
Na podstawie § 3. ww. rozporządzenia z dnia 30 kwietnia 2010 roku, mianowanie następuje z okazji świąt państwowych: Święta Narodowego 3 Maja, Święta Wojska Polskiego i Narodowego Święta Niepodległości oraz w uzasadnionych przypadkach również w innym odpowiednim terminie, który określa Minister Obrony Narodowej.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu - (0-22) 661-89-73, 661-87-44.
Preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że niepodległa Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, powojennej II Konspiracji Niepodległościowej, których zasługi były wcześniej przemilczane.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 roku w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego z okresu wojny obronnej 1939 roku, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby walczące w skład 1. lub 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej i uczestniczyła w walkach o niepodległość Polski w okresie II wojny światowej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe.
Art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład organizacji zbrojnych (np. w okresie Powstania Warszawskiego lub Drugiej Konspiracji Niepodległościowej).
Ustawa z 24 lipca 1999 roku wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (pełnionej po 8 maja 1945 roku, np. żołnierzy Wojska Polskiego uczestniczących po wojnie w walkach z UPA).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do własnych członków. W przypadku kombatantów niezrzeszonych w organizacji społeczno-kombatanckiej, do występowania z wnioskiem o mianowanie są uprawnieni właściwi terytorialnie wojskowi komendanci uzupełnień. W odniesieniu do weteranów posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą organami uprawnionymi do występowania z wnioskami są ataszaty wojskowe wchodzące w skład polskich placówek dyplomatycznych. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami) lub inne dokumenty potwierdzające służbę w polskich formacjach zbrojnych (w przypadku nieposiadania uprawnień kombatanckich).
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 roku.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 roku w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późn. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 76 ust. 8 pkt 1 i 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioski o mianowanie w tym trybie winny być składane przez uprawnione organy, zgodnie z kompetencjami, wyłącznie do Departamentu Kadr MON (bez pośrednictwa Urzędu).
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma podstaw prawnych do występowania z wnioskami o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe.
Na podstawie § 3. ww. rozporządzenia z dnia 30 kwietnia 2010 roku, mianowanie następuje z okazji świąt państwowych: Święta Narodowego 3 Maja, Święta Wojska Polskiego i Narodowego Święta Niepodległości oraz w uzasadnionych przypadkach również w innym odpowiednim terminie, który określa Minister Obrony Narodowej.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu - (0-22) 661-89-73, 661-87-44.
Tak sformułowana pPreambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że niepodległa Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego - uczestników kampanii wrześniowej, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, powojennej II Konspiracji Niepodległościowej, których zasługi były wcześniej przemilczat 1944-1956ne.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1, ust. 2, pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 r. w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego podczas kampanii wrześniowej 1939 r., Armii Polskiej we Francji, a następnie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgnajduje to odzwierciedlenie zw art. 1, ust. 2, pkt. 21 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby wchodzące w skład 1. i 2. Armii Wojska PolskiTegon przepis oradnosi się do wsz innystkich polskich formacji wojskowych, przy warmiach sojusznilczących.Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe nadleg��y st�osowaść Ojako kryterium datę roczyzny od 1 wiąrzaeśnia 1.939 roku w kraju i 2.za Agrmanicą, a więc Wojska Polskiego (rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego Nr 0208/Org. z dokresu wojniay 22 sieobrponianej 194539 r.)oku, Polskich Sił Zbrazojnych ustalać na pZachodstawzie, zArmii Krajowej, Narodowych Siłącz Zbrojnych, dokumenBatalionów lub akt Chłopsobowykich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kosntynuobwała wym najtrudnienionajszych wearunkach wniosalkuę o mianowanie wchpodziległa w sko��ad�ć pPolskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe. W art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład Armii Krajowej w okresie Powstania Warszawskiego oraz Drugiej Konspiracji Niepodległościowej.
Ustawa wyklucza mianZgowadnie osób,z kart&oac. 1 uste;re. 2 po wojnie były już co najmniej dwukrotnie. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie woficerjskiowe,zamogą czbynć osoby świadlczące ow szczeg&okłacute;lnymd męstwie1. lub za wyjątkowe zasługi2. Nie pArzewiduje także mii WojskanowańpPośmlskiertnychgo oraz nadawania stopni ofinycerh polskich geformacji wojskowych przy armiach sojuszneiczych. Oznacza to, iż przy rozpałtrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej i admuczestniraczył&oa w walkacuh o niepodległość Polski w okresie II wojny światowe;wj.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób, posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (po 8 maja 1945 roku).
Wnioski o nadanie Ustopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do swoich członków; wojskowi komendanci uzupełnień - w stosunku do kombatantów zamieszkałych na administrowanym terenie, nienależących do żadnej organizacji kombatanckirej; attache wojskowi polskich pślacówek dyplomatycznych - w odniesieniku do osób uposiradającwnionych dobywatelstwo polskie i mieszkającychnowania na wyżstałze za granicą. Z przyczyn fstormalnych pnie są realizowane wniojski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład organizacji zbrojnych (np. w okresie Powstania Warszawskiego lub Drugiej Konspiracji Niepodległościowej).
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami). Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 roku wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (pełnionej po 8 maja 1945 roku, np. żołnierzy Wojska Polskiego uczestniczących po wojnie w walkach z UPA).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do własnych członków. W przypadku kombatantów niezrzeszonych w organizacji społeczno-kombatanckiej, do występowania z wnioskiem o mianowanie są uprawnieni właściwi terytorialnie wojskowi komendanci uzupełnień. W odniesieniu do weteranów posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą organami uprawnionymi do występowania z wnioskami są ataszaty wojskowe wchodzące w skład polskich placówek dyplomatycznych. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami) lub inne dokumenty potwierdzające służbę w polskich formacjach zbrojnych (w przypadku nieposiadania uprawnień kombatanckich).
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 roku.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 r. oku w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późńn. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane do zaopiniowania przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 76 ust. 8 pkt 1 i 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioski o mianowanie w tym trybie winny być składane przez uprawnione organy, zgodnie z kompetencjami, wyłącznie do Departamentu Kadr MON (bez pośrednictwa Urzędu).
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma podstaw prawnych do występowania z wnioskami o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe.
Na podstawie § 3. ww. rozporządzenia z dnia 30 kwietnia 2010 roku, mianowanie następuje z okazji świąt państwowych: Święta Narodowego 3 Maja, Święta Wojska Polskiego i Narodowego Święta Niepodległości oraz w uzasadnionych przypadkach również w innym odpowiednim terminie, który określa Minister Obrony Narodowej.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu - (0-22) 661-89-73, 661-87-44.
Tak sformułowana preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego - uczestników kampanii wrześniowej, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, II Konspiracji Niepodległościowej z lat 1944-1956.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1, ust. 2, pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 r. w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego podczas kampanii wrześniowej 1939 r., Armii Polskiej we Francji, a następnie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1, ust. 2, pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby wchodzące w skład 1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy stosować jako kryterium datę rozwiązania 1. i 2. Armii Wojska Polskiego (rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego Nr 0208/Org. z dnia 22 sierpnia 1945 r.) oraz ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe. W art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład Armii Krajowej w okresie Powstania Warszawskiego oraz Drugiej Konspiracji Niepodległościowej.
Ustawa wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób, posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (po 8 maja 1945 roku).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do swoich członków; wojskowi komendanci uzupełnień - w stosunku do kombatantów zamieszkałych na administrowanym terenie, nienależących do żadnej organizacji kombatanckiej; attache wojskowi polskich placówek dyplomatycznych - w odniesieniu do osób posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami). Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 r.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 r. w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późń. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane do zaopiniowania przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 76 ust. 8 pkt 1 i 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej.
Na podstawie § 3. ww. rozporządzenia mianowanie następuje z okazji świąt państwowych: Święta Narodowego 3 Maja, Święta Wojska Polskiego i Narodowego Święta Niepodległości.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu - (0-22) 661-89-73, 661-87-44.
Tak sformułowana preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego - uczestników kampanii wrześniowej, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, II Konspiracji Niepodległościowej z lat 1944-1956.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1, ust. 2, pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 r. w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego podczas kampanii wrześniowej 1939 r., Armii Polskiej we Francji, a następnie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1, ust. 2, pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby wchodzące w skład 1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy stosować jako kryterium datę rozwiązania 1. i 2. Armii Wojska Polskiego (rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego Nr 0208/Org. z dnia 22 sierpnia 1945 r.) oraz ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe. W art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład Armii Krajowej w okresie Powstania Warszawskiego oraz Drugiej Konspiracji Niepodległościowej.
Ustawa wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób, posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (po 8 maja 1945 roku).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do swoich członków; wojskowi komendanci uzupełnień - w stosunku do kombatantów zamieszkałych na administrowanym terenie, nienależących do żadnej organizacji kombatanckiej; attache wojskowi polskich placówek dyplomatycznych - w odniesieniu do osób posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami). Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 r.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 r. w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późń. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane do zaopiniowania przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 76 ust. 8 pkt 1 i 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej.
Na podstawie § 3. ww. rozporządzenia mianowanie następuje z okazji świąt państwowych: Święta Narodowego 3 Maja, Święta Wojska Polskiego i Narodowego Święta Niepodległości.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu - (0-22) 661-89-73, 661-87-44.
Tak sformułowana preambuła ustawy jednoznacznie wskazuje, że Rzeczpospolita Polska pragnie wyróżnić, poprzez mianowanie na wyższe stopnie wojskowe, przede wszystkim żołnierzy Wojska Polskiego - uczestników kampanii wrześniowej, żołnierzy Armii Polskiej we Francji i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, żołnierzy Polski Walczącej - Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, II Konspiracji Niepodległościowej z lat 1944-1956.
Znajduje to odzwierciedlenie w art. 1, ust. 2, pkt. 1 ustawy. Ten przepis odnosi się do wszystkich polskich formacji wojskowych, walczących o niepodległość Ojczyzny od 1 września 1939 r. w kraju i za granicą, a więc Wojska Polskiego podczas kampanii wrześniowej 1939 r., Armii Polskiej we Francji, a następnie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Batalionów Chłopskich, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” i całej Drugiej Konspiracji Niepodległościowej, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych kontynuowała w najtrudniejszych warunkach walkę o niepodległość Polski.
Zgodnie z art. 1, ust. 2, pkt. 2 ustawy, mianowane na wyższe stopnie wojskowe mogą być osoby wchodzące w skład 1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych. Oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosków o mianowanie na wyższe stopnie wojskowe należy stosować jako kryterium datę rozwiązania 1. i 2. Armii Wojska Polskiego (rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego Nr 0208/Org. z dnia 22 sierpnia 1945 r.) oraz ustalać na podstawie załączonych dokumentów lub akt osobowych, czy osoba wymieniona we wniosku o mianowanie wchodziła w skład polskiej formacji wojskowej przy armii sojuszniczej.
Ustawa nie określa wieku osób uprawnionych do mianowania na wyższe stopnie wojskowe. W art. 1 stanowi, że uprawnione do mianowania na wyższe stopnie wojskowe są „osoby wchodzące w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej działających w kraju i za granicą, podległych Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej w kraju i na uchodźstwie”, a także „1. i 2. Armii Wojska Polskiego oraz innych polskich formacji wojskowych przy armiach sojuszniczych”. Tak postanowił ustawodawca, zdając sobie sprawę z faktu, że bardzo wiele osób poniżej 17 roku życia wchodziło w skład Armii Krajowej w okresie Powstania Warszawskiego oraz Drugiej Konspiracji Niepodległościowej.
Ustawa wyklucza mianowanie osób, które po wojnie były już co najmniej dwukrotnie mianowane na stopnie oficerskie, za czyny świadczące o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Nie przewiduje także mianowań pośmiertnych oraz nadawania stopni oficerskich generałów i admirałów.
Ustawa nie przewiduje również mianowania osób, posiadających nadane lub zachowane uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu powojennej służby wojskowej (po 8 maja 1945 roku).
Wnioski o nadanie stopni oficerskich należy kierować do Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Uprawnione są do tego władze naczelne związków i stowarzyszeń kombatanckich - w odniesieniu do swoich członków; wojskowi komendanci uzupełnień - w stosunku do kombatantów zamieszkałych na administrowanym terenie, nienależących do żadnej organizacji kombatanckiej; attache wojskowi polskich placówek dyplomatycznych - w odniesieniu do osób posiadających obywatelstwo polskie i mieszkających na stałe za granicą. Z przyczyn formalnych nie są realizowane wnioski składane bezpośrednio przez koła terenowe, a także przez samych zainteresowanych.
Do wniosku należy dołączyć kopię zaświadczenia o uprawnieniach kombatanckich oraz kopie dokumentów potwierdzających posiadane stopnie wojskowe (szczególnie istotne przy rozpatrywaniu wniosków osób już będących oficerami). Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych opiniuje i przedstawia do akceptacji Ministrowi Obrony Narodowej wyłącznie wnioski przedkładane do Urzędu w oparciu o zapisy ustawy z 24 lipca 1999 r.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010 r. w sprawie mianowania na stopnie wojskowe (Tekst jednolity Dz.U z 2015 r., poz. 307 z późń. zm.), Urząd opiniuje również przesyłane do zaopiniowania przez Dyrektora Departament Kadr MON wnioski osób szczególnie zasłużonych, przedstawianych do mianowania w oparciu o art. 76 ust. 8 pkt 1 i 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej.
Na podstawie § 3. ww. rozporządzenia mianowanie następuje z okazji świąt państwowych: Święta Narodowego 3 Maja, Święta Wojska Polskiego i Narodowego Święta Niepodległości.
Wszelkie dodatkowe informacje na temat mianowań na wyższe stopnie wojskowe można uzyskać w Wydziale Odznaczeń i Mianowań, pod nr telefonu - (0-22) 661-89-73, 661-87-44.
