Kazimierz Pluta-Czachowski ps. Kuczaba – (1898-1979) W młodości był członkiem „Zarzewia” i Polskich Drużyn Strzeleckich. W sierpniu 1914 r. wstąpił do I Brygady Legionów. Po „kryzysie przysięgowym” został internowany w obozie w Szczypiornie. Po zwolnieniu z obozu w grudniu 1917 r. został zastępcą komendanta Obwodu Miechów Polskiej Organizacji Wojskowej, a następnie komendantem Obwodu Słomniki oraz dowódcą lotnych oddziałów bojowych w podokręgu Miechów. W 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Pełnił służbę w 25. Pułku Piechoty w Piotrkowie. W latach 1926-28 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego otrzymał przydział do 7. Dywizji Piechoty na stanowisko oficera sztabu. W 1929 r. został komendantem Łódzkiego Związku Strzeleckiego i oficerem do prac przysposobienia wojskowego. W latach 1932-34 był szefem sztabu i zastępcą komendanta głównego Związku Strzeleckiego. W 1936 r. został szefem Oddziału Wyszkolenia w dowództwie Korpusu Ochrony Pogranicza. We wrześniu 1939 r. był szefem sztabu 18. Dywizji Piechoty w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”, dowodzonej przez pułkownika Stefana Kosseckiego. Od 13 września dowodził improwizowaną grupą bojową, po czym przedostał się do Krakowa podejmując działalność konspiracyjną w Organizacji Orła Białego a następnie Związku Walki Zbrojnej, gdzie jako szef Oddziału V-O odpowiadał za łączność odgrywając kluczową rolę w tworzeniu i rozbudowywaniu łączności technicznej oraz odbiorze zrzutów ludzi, sprzętu, poczty i pieniędzy. Następnie został zastępcą szefa sztabu Komendy Głównej ZWZ-AK. W czasie okupacji używał nazwisk: Kazimierz Borkowski i Władysław Rusinek. Pierwszym z nich firmował aż do 1944 r. przedsiębiorstwo „Konstrukcje żelazne - Borkowski i Spółka” z centralą w Warszawie przy ulicy Nowogrodzkiej 42. Firma ta wraz ze swoimi filiami zajmowała się społeczną akcją samopomocy, wykonując również zlecenia Komendy Głównej ZWZ-AK w kwestiach wywiadowczych i transportowych w kraju oraz poza jego granicami. Ciężko ranny 4 września 1944 r. podczas bombardowania gmachu PKO, do końca powstania warszawskiego leczył się w szpitalu przy ul. Lwowskiej. Opuścił stolicę wraz z ludnością cywilną z zamiarem kontynuowania działalności konspiracyjnej. Ostatecznie dostał się jednak do obozu w Pruszkowie, następnie do obozu w Braunschweig skąd skierowany został na roboty przymusowe do Wendeffen niedaleko Wolfenbüttel. W grudniu 1944 r. został zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Wrócił do kraju, gdzie szybko nawiązał kontakt z Komendą Główną AK w Częstochowie. W styczniu 1945 r. aresztowany przez NKWD do grudnia 1945 r. był internowany w Kazachstanie. Po powrocie do Warszawy prowadził wspólnie z płk. Janem Mazurkiewiczem i płk. Janem Gorazdowskim „Bazar Krajowy” przy ul. Nowogrodzkiej. Aresztowany 13 stycznia 1949 r., wyrokiem Rejonowego Sądu Wojskowego w Warszawie z 7 grudnia 1953 r. skazany na 15 lat więzienia. W 1956 r. uwolniony i zrehabilitowany. Po rehabilitacji nie podjął już pracy zawodowej, ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Od 1967 r. przebywał na rencie dla zasłużonych. W latach 70. był kierownikiem Komisji Historycznej 18. Dywizji Piechoty, która m.in. wnioskowała o przyznanie Orderu Złotego Krzyża Virtuti Militari (IV klasy) dla swego byłego dowódcy, wówczas już generała brygady Stefana Kosseckiego. W ostatnich latach życia, uczestniczył w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela.