16 stycznia br., w 75. rocznicę śmierci Hieronima Piotrowskiego w Łochowie odbyły się oficjalne uroczystości upamiętniające postać tego niezłomnego żołnierza i bohatera konspiracji antykomunistycznej, szczególnie związanego z okolicami Ostrowi Mazowieckiej, Węgrowa i Radzymina, dla którego niepodległa Polska znaczyła więcej niż własne życie. W wydarzeniu uczestniczył Jan J. Kasprzyk, będący jednym z honorowych patronów przedsięwzięcia.
Tegoroczne obchody zostały zorganizowane z inicjatywy fundacji edukacyjno-patriotycznej „Dumni z Polski” i odbyły się z udziałem przedstawicieli najwyższych władz państwowych, którzy objęli je honorowym patronatem: wicemarszałek Sejmu RP Małgorzaty Gosiewskiej, senator RP Marii Koc oraz szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Jana Józefa Kasprzyka. Ministra Obrony Narodowej Mariusza Błaszczaka reprezentował szef jego gabinetu politycznego – Łukasz Kudlicki. W wydarzeniu uczestniczyli również bliscy "Jura", w tym jego bratanek - Hieronim Piotrowski.
Oficjalną część uroczystości poprzedziło złożenie kwiatów na symbolicznej mogile w Brzuzie i Msza św. w Kościele pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny w Łochowie w województwie mazowieckim, podczas której ogłoszona została decyzja szefa MON Mariusza Błaszczaka o pośmiertnym awansowaniu por. Hieronima Piotrowskiego na stopień kapitana.
Po zakończeniu Mszy św. uczestnicy przeszli w Marszu Pamięci pod pomnik kpt. H. Piotrowskiego "Jura" znajdujący się u zbiegu ul. Armii Krajowej i parku „Dębinka”, gdzie odbyły się centralne punkty uroczystości: przemówienia okolicznościowe przedstawicieli władz państwowych, apel pamięci połączony z salwą honorową oraz ceremonia złożenia wieńców i wiązanek kwiatów.
– Naszą obecnością przechowujemy pamięć o Rycerzach Niepodległości i w ten sposób honorujemy ich czyn oraz przywiązanie do najświętszej wartości, jaką dla każdego obywatela Rzeczypospolitej jest niepodległość i wolność – zwrócił się do zebranych minister Jan J. Kasprzyk – Żołnierze Niezłomni, kpt. Hieronim Piotrowski uratowali honor niepodległego, wolnego narodu. Nie dali się zwieść, że kończy się niewola, a zaczyna wolność. Dobrze diagnozowali, że okupację brunatną zastępuje okupacja czerwona. Nie poddali się. Wiedzieli, że po latach z ich krwi i popiołów wyrośnie wolna Polska, bo oni wrzuceni w ziemię staną się ziarnem – konkludował.
Dalsze uroczystości przeniosły się do Miejskiego i Gminnego Ośrodka Kultury, gdzie szef UdSKiOR uhonorował osoby szczególnie zasłużone w kultywowaniu oraz promowaniu wartości i tradycji patriotycznych odznaczeniami resortowymi. Medal „Pro Bono Poloniae” otrzymał ks. prał. Tadeusz Osiński, a „Pro Patria” – Robert Gołaszewski oraz Artur Lis.
– Jak nauczał Ojciec św. Jan Paweł II tożsamość narodu musi być budowana w oparciu o pamięć. W tej mierze Państwa zasługi są nie do przecenienia. Państwo walczycie o to, by duch narodu nie zginął, a pamięć była żywa, dzięki temu możemy kształtować naszą współczesność i przyszłość. Nie można wznosić współczesnego gmachu Rzeczypospolitej w oderwaniu od przeszłości i pamięci. Nie można też marzyć o przyszłości, jeżeli do przeszłości się nie odwołujemy. Dziękuję Państwu za tę codzienną pracę, dzięki której cały czas jesteśmy narodem: trwamy i przenosimy w przyszłość to co najcenniejsze: dar niepodległości – mówił do odznaczonych minister Jan J. Kasprzyk.
Na zakończenie tegorocznych obchodów zaprezentowany został dokumentalny film inscenizowany pt. „JUR” – historia prawdziwa w reż. Grzegorza Juchiewicza.
--
Kpt. Hieronim Piotrowski ps. „Jur”, „Mohort”, „Andrzej” (20.08.1910 – 16.01.1947) – żołnierz Wileńskiego Okręgu AK i dowódca plutonu Oddziału Rozpoznawczego Komendy Okręgu AK Wilno (ORKO) odznaczony Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim (1934-1935). Pierwszy awans oficerski uzyskał natomiast w 1936 r. podczas służby w 3. Pułku Artylerii Ciężkiej im. Króla Stefana Batorego w Wilnie. Po klęsce w kampanii wrześniowej 1939 r. powrócił do Wilna i włączył się w konspirację niepodległościową. Wiosną 1944 r. został wcielony do 3. Brygady Wileńskiej AK, a następnie objął stanowisko dowódcy 1. Plutonu Kawalerii Oddziału Rozpoznawczego Komendanta Okręgu. Uczestniczył w operacji Ostra Brama, osłaniając punkt dowodzenia ppłk. Aleksandra Krzyżanowskiego „Wilka”. Po rozbrojeniu przez sowietów sił AK skoncentrowanych pod Wilnem skierował się w rejon Puszczy Nalibockiej. Z początkiem sierpnia 1944 r. na rozkaz komendanta Ośrodka AK „Cis” objął dowództwo nad rejonem operacyjnym „Dąb” (Juraciszki i Ługomowicze). Pod koniec 1944 r. przekazał komendę rtm. Władysławowi Kitowskiemu ps. „Orlicz” i został jego zastępcą. W 1945 r. objął dowództwo nad oddziałami samoobrony w Inspektoracie Białostockim AK-AKO, a następnie – po powstaniu Zrzeszenia WiN – funkcję prezesa (komendanta) Obwodu Sokółka-Białystok WiN. Wiosną 1946 r. powierzono mu komendę Obwodu Ostów Mazowiecka WiN (skupiającego oddziały niepodległościowe na obszarze Pułtuska, Łochowa, Węgrowa i Radzymina). Poległ 16 stycznia 1947 r. zaskoczony przez grupę operacyjną KBW i UB na kwaterze we Wsi Burza (pow. Węgrów), gdzie dochodził do zdrowia po długiej chorobie. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.
Kpt. Hieronim Piotrowski ps. „Jur”, „Mohort”, „Andrzej” (20.08.1910 – 16.01.1947) – żołnierz Wileńskiego Okręgu AK i dowódca plutonu Oddziału Rozpoznawczego Komendy Okręgu AK Wilno (ORKO) odznaczony Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim (1934-1935). Pierwszy awans oficerski uzyskał natomiast w 1936 r. podczas służby w 3. Pułku Artylerii Ciężkiej im. Króla Stefana Batorego w Wilnie. Po klęsce w kampanii wrześniowej 1939 r. powrócił do Wilna i włączył się w konspirację niepodległościową. Wiosną 1944 r. został wcielony do 3. Brygady Wileńskiej AK, a następnie objął stanowisko dowódcy 1. Plutonu Kawalerii Oddziału Rozpoznawczego Komendanta Okręgu. Uczestniczył w operacji Ostra Brama, osłaniając punkt dowodzenia ppłk. Aleksandra Krzyżanowskiego „Wilka”. Po rozbrojeniu przez sowietów sił AK skoncentrowanych pod Wilnem skierował się w rejon Puszczy Nalibockiej. Z początkiem sierpnia 1944 r. na rozkaz komendanta Ośrodka AK „Cis” objął dowództwo nad rejonem operacyjnym „Dąb” (Juraciszki i Ługomowicze). Pod koniec 1944 r. przekazał komendę rtm. Władysławowi Kitowskiemu ps. „Orlicz” i został jego zastępcą. W 1945 r. objął dowództwo nad oddziałami samoobrony w Inspektoracie Białostockim AK-AKO, a następnie – po powstaniu Zrzeszenia WiN – funkcję prezesa (komendanta) Obwodu Sokółka-Białystok WiN. Wiosną 1946 r. powierzono mu komendę Obwodu Ostów Mazowiecka WiN (skupiającego oddziały niepodległościowe na obszarze Pułtuska, Łochowa, Węgrowa i Radzymina). Poległ 16 stycznia 1947 r. zaskoczony przez grupę operacyjną KBW i UB na kwaterze we Wsi Burza (pow. Węgrów), gdzie dochodził do zdrowia po długiej chorobie. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
