22 marca o godz. 12:00 odbyły się w kościele w Czarnowie (woj. Kujawsko-Pomorskie) uroczystości pogrzebowe 108-letniego por. Józefa Żurka. Najstarszy kombatant w Polsce zmarł 19 marca, w dniu swoich imienin. 

Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Jan Józef Kasprzyk spotkał się kilkukrotnie z porucznikiem Józefem Żurkiem w jego domu rodzinnym w Czarnowie. Jedno ze spotkań odbyło się w 107. urodziny kombatanta. Minister Kasprzyk uhonorował wtedy jubilata Medalem „Pro Patria” i szablą oficerską.

To dla mnie szczególny zaszczyt móc dzisiaj tu być i wręczyć Panu Medal „Pro Patria” dziękując za wspaniałą służbę ojczyźnie, udział w wojnie obronnej i za to wszystko, co dla Polski Pan zrobił. W przededniu rocznicy wybuchu II wojny światowej pragnę Panu wręczyć replikę szabli oficerskiej jako dowód naszej wdzięczności za służbę ojczyźnie – powiedział wówczas Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Kolejne spotkanie odbyło się 2 września 2017 roku. Jan Józef Kasprzyk wręczył wtedy weteranowi walk o niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej pamiątkowy ryngraf.

Jest Pan najstarszym żyjącym w Rzeczpospolitej mężczyzną i najstarszym kombatantem. Niech Matka Boska Pana wspiera, daje siłę i zdrowie, abyśmy mogli jak najdłużej się z Panem spotykać i czerpać z przykładu Pana życia, jak walczyć o wolną i niepodległą ojczyznę i jak ją miłować – zwrócił się do jubilata Szef UdSKiOR.

Józef Żurek pytany o receptę na długowieczność odpowiedział: Trzeba mieć Boga w sercu i życzliwość do drugiego człowieka.

Józef Żurek urodził się 31 sierpnia 1909 roku w Gackach. Od drugiego roku życia mieszkał w Czarnowie. Jego rodzice prowadzili gospodarstwo rolne, które objął po śmierci ojca. Ukończył gimnazjum w Pelplinie. Zasadniczą służbę wojskową odbył w Centrum Wyszkolenia Żandarmerii w Grudziądzu od kwietnia 1930 r. do sierpnia 1931 r. Potem brał dwa razy udział w sześciotygodniowych ćwiczeniach wojskowych. 25 sierpnia 1939 roku został powołany do wojska do 4. Dywizji Piechoty w Toruniu i 1 września wysłany na front pod Brodnicę. Jako podoficer brał udział w bitwie nad Bzurą i tam został wzięty do niewoli. Został wywieziony do Niemiec do obozu jenieckiego, a potem pracował przymusowo w niemieckich gospodarstwach rolnych. W 1946 r. pierwszym transportem wrócił do Polski do Solca Kujawskiego, a później do Czarnowa, gdzie mieszkał wraz z żoną. W 2000 roku został awansowany na stopień podporucznika, a w 2009 na stopień porucznika.